donderdag 23 maart 2017

Le Chat Noir ...Ik was even daar ...

Maar, eerst hier op wikepedia ...

Het romantische Parijs weet mij (hoewel ik er nog steeds niet ben geweest) altijd weer opnieuw te intrigeren en inspireren.

Deze keer met Le Chat Noir, een etablissement dat zijn naam dankt aan een zwarte kat? Een verzamelplaats voor leden van de literaire club, artiesten en cabaretiers zo las ik net.



En dan is daar Ed Wubbe van Scapino Ballet Rotterdam die zijn zilveren jubileum viert. Een man in wiens handen dans, muziek en vormgeving samensmelten tot overweldigende dansstukken. Stukken waarbij hij een eigen wereld creëert en mij keer op keer weet te ontroeren. Hij verleidt mij tot het liefhebben van dans, een kunstvorm die ik tot aan mijn eerste bezoek bij Scapino Ballet nimmer zo had weten te waarderen. Hij geeft een kijkje in een hele wereld die schuilgaat achter één simpele beweging. En deze keer doet hij mij een persoonlijke uitnodiging voor zijn jubileumvoorstelling toekomen waarin Le Chat Noir een thema is.

Hij is het die mij gewoon een dag vrij liet nemen, een treinkaart laat aanschaffen om hem achterna te reizen, me overspelig laatt voelen door voor eenmaal mijn zetel in de Schouwburg Rotterdam om te ruilen voor een zetel in de Stadsschouwburg Utrecht

Hij vertelt me dit verhaal...

LE CHAT NOIR Het illustere Parijse theatercafé Le Chat Noir was tijdens de Belle Époque in Parijs rond 1900 het epicentrum voor de avant-garde, met artiesten en bohemiens uit het variété, cabaret en muziek. Le Chat Noir ademt in alles de sfeer van het theatercafé, met de glans van het theaterleven, maar ook eenzaamheid. 

En liet me dit lezen ...

In 2012 verrast Ed Wubbe het publiek en zichzelf met Le Chat Noir, waarmee hij zijn grenzen verlegt in theatrale richting. De inspiratie hiervoor vindt hij aan het einde van de negentiende eeuw in het Parijse theatercafé Le Chat Noir, een broeierige verzamelplaats van kunstenaars. Wubbe: “De kunstenaars van die tijd hebben het aanzien van de wereld veranderd. 
Er ontstonden veel nieuwe ideeën en technieken. Parijs had de wereldtentoonstelling en bouwde de Eiffeltoren. Tegelijkertijd was er de opkomende dreiging van de Eerste Wereldoorlog. Dat contrast vind ik mooi om mee te werken.” Het concept van deze voorstelling reikt hem nieuwe dingen aan die hij tot dan toe, zoals hij zelf zegt, nog nooit gedaan heeft. Behalve in het theatrale karakter en het variété vindt hij die uitdaging vooral in de Franse muziek. Wubbe: “Alleen al die cancanmuziek van Offenbach. Het heeft een operettesfeer, ondeugend. Je proeft als het ware de drank en de erotiek. Aan de andere kant moet ik bij Offenbach ook denken aan de muziek van Tsjaikovski. Offenbach overbrugt de lage en hoge kunsten. Ik zou ook nooit zo snel een chanson van Piaf of Brel gebruiken. Maar in dit concept kan het. Er zit iets grotesks in die muziek. Grote emoties en dicht bij het leven. Het zit dicht tegen kunst aan. Achter de glitter van het variété zat ook veel verborgen ellende en triestheid. Die spanning vind ik mooi. ” “Het is ook een liefdesverklaring aan Parijs” In kostuums, geïnspireerd op het fin de siècle, dansen en stampen de vrouwen op laarsjes uit die tijd. Dit roept associaties op met de revue en de cancan, maar ook met de aankomende Eerste Wereldoorlog. Om de juiste sfeer neer te zetten haalt Wubbe ook inspiratie uit films over Parijs in het interbellum: “Voor mij is het stuk ook een liefdesverklaring aan Parijs.

Maar, jij Ed Wubbe, hebt mijn wereld veranderd. Vanavond weer opnieuw in de Stadsschouwburg van Utrecht waarbij ik wederom inspiratie opdeed voor mijn Vintage' Lein, (lingerie in kant, zijde en satijn), met jouw dansers in het zwarte kant. Ik bied alle dansers vanaf vandaag 10 % korting op de kanten items in mijn Vintage' Lein collectie. Dat is op zijn minst wat ik terug kan doen.

Daarnaast deed ik inspiratie op voor mijn Cult' Lein waarbij jij met het Scapino Ballet Rotterdam mij toeliet in een wereld waarbij bewegingen onderdeel van een veel groters iets zijn en je me meeneemt naar Offenbach Tsjaikovskie, Piaf en Brel...Weet je, dit bevalt me wel. Vandaag schrijf ik alleen over Le Chat Noir, door jou en alle dansers was ik even daar. Ik vergat dat ik in de Stadsschouwburg was, tientallen minuten moest ik wachten op mijn jas. Daar was de laatste trein...Om 01.15 besefte ik hoe laat het was, maar ook hoe fijn dat ik er weer bij mocht zijn!!!

Dank Ed Wubbe en alle dansers van Scapino Ballet! Tot snel ...

dinsdag 14 maart 2017


Blieb, blieb...weer een app-je...Help, weer een mailtje, Oh nee...een nieuw Facebook bericht.

Het is nu 12.45 uur en bemerk dat ik vanaf 07.00 uur  online ben en me bezig hou met de Social Media. Een verarming of verrijking? Ik weet het niet ...

Het bracht me in ieder geval op de pagina van de Vrouwen Bibliotheek Utrecht en vandaar bij Good Reads. Ik besefte me dat dit dit hele jaar nog geen boek uitgelezen heb. En dit,  omdat ik constant kies voor instant informatie...die het gemakkelijkst tot me komt via Social Media en welke vaak ook nog zonder inhoud is. Ik stomp af.

Ik kan ook persoonlijk vragen hoe het met iemand is, in plaats van deze schijnwereld op Facebook waarop uitsluitend de successen en blije momenten worden gedeeld. Ik kan op zoek naar het verhaal hierachter. Ik kan ook op zoek naar mezelf. Wie ben ik eigenlijk zonder al deze shit. Waar sta ik eigenlijk voor, zonder ik beïnvloed ben. Hoe denk ik eigenlijk over het leven? Wat zijn mijn principes? Waarmee wil ik het verschil maken? Zowel privé als in mijn piepkleine winkeltje.

Zojuist heb ik me aangemeld bij Good Reads om mezelf te beloven dit jaar minstens twee boeken te gaan lezen. En zij gaan me vast helpen.

Naar mijn idee verruimt lezen je blik, vergroot het je zelfvertrouwen door het opbouwen van kennis, maakt het je nieuwsgierig en helpt het je grenzen te verleggen en helpt het je zoeken naar die dingen in het leven die er werkelijk toe doen.

Wellicht helpt het mij antwoorden te vinden op die vragen waarop ik zelf geen antwoord vindt.
Ik ben om! Nu jij nog ...