Chapeau voor Pablo

Ik spotte polkadots, zwart kant, red lips en bekeek gisteren, 7 december jl. de voorstelling Pablo vanuit Vintageleins kant.

Als persgenodige kijk ik hier altijd dagelijks naar uit. Naar de volgende voorstelling van Scapino Ballet Rotterdam. 

Naast mijn bestaan in het piepkleine boudoirachtige vintagewinkeltje te Schiedam is deze uitstap naar de “Grote Stad” voor mij altijd een hoogtepunt.

Weet nog goed hoe het allemaal begon. In mijn oriëntatiefase m.b.t. een studie Journalistiek maakte ik via Martin Bras een afspraak voor het bijwonen van een training met de dansers van Scapino. Na twee uur ging ik de deur uit met een big smile, dvd’s van Pearl “de Barok Sensatie”, posters etc…en een compleet schrift vol aantekeningen die samen zouden zorgen voor mijn eerste verslag. Maar ook met een enorme bewondering voor doorzetting, discipline, uithoudingsvermogen.

En nu zat ik hier weer. Een persmap lag klaar. Mijn stoel was gereserveerd. Rij 17 stoel 8. Mijn buik was gevuld met de heerlijke bietentaartjes en wat glaasjes Malbec van Cafe Floor.

Na wat onwennig rondhangen tussen dansers, medewerkers etc van Scapino haastte ik me rond 20.10 uur de trap op naar de grote zaal. Ik zou geen minuut missen! Daar zat hij …Martin (later bleek dit niet Martin, maar de artistiek directeur Ed Wubbe) die vreemd opkeek toen ik hem een hand gaf. Hij keek vreemd op toen ik hem vroeg hoe het was. Maar goed. Gaf niet. Ik had hem in ieder geval even de hand geschut.

Het doek ging op. ’s Ochtends naar de kerk, ’s middags naar het stierengevecht en ’s avonds naar het bordeel. Zo was het in Spanje volgens Picasso en dit typische Spaanse contrast zie je terug in zijn schilderijen. Vanavond zag ik dit verweven in de voorstelling.  Ik zag dans zoals nooit tevoren, waarbij het zwart kant bewegend langs de benen van de dansers me deed beseffen hoeveel training hieraan vooraf gegaan moest zijn. Ongelooflijk. De Choreografie. Ongelooflijk. Body Language op topniveau.

De voorstelling “Pablo” bestrijkt de 91 jaar dat hij leefde, volgens de pas 34 jarige choreograaf Marcos Morau. Inclusief de Spaanse burgeroorlog en het Franse regime. In Picasso’s Frankrijk zie je precies het tegenovergestelde: een tijd van glans, van avant-garde. Die tegenstellingen vormen de motor van het stuk.

Ik genoot van de Bolero van Raphael gespeeld door Symfonia wat het geheel completteerde.  Ik was stil bij het oplezen van de namen die door de dansers werden opgelezen. Namen van o.a. de vrouwen uit Picasso’s leven zoals zijn moeder, zijn echtgenoten, minaressen en modellen.

"Het verleden is de proloog, zie Shakespeare al. Door te kijken waar we vandaan komen, kunnen we meer begrip krijgen voor de situatie zoals die nu is …"

Mooi Morau! Ik heb naar iets gekeken waar ik nooit zal gaan komen en waarvan ik nooit zal begrijpen hoe deze dansers zich tot dit niveau hebben weten te werken.

Voor mij was deze avond met de dansers van Scapino een filmische vertoning met een kunstzinnig eigen karakter, waarbij het symfonisch orkest het museale verloop tot een fenomenaal slotakkoord wist te brengen. 

P.S.
Ik kwam erachter dat ik nu reeds drie maal heb gesproken met Ed Wubbe, de artistiek directeur die ik al die tijd aanzag voor Martin Bras...Sorry, Ed Wubbe ,,. Sorry, Martin Bras ...Ik heb in ieder geval gedegen kennis gemaakt met Scapino Ballet! En wisten jullie dat ik de allereerste blogger ben die over Scapino Ballet schrijft?

#scapinoballet #vintagelein #marjolein #rotterdam #schouwburg #cafe floor